More Cunt in Shunt

Openbare Postbehandeling

Een SHUNT bezoeker mailde mij vanochtend op mijn hotmail-account vanaf een gratis terminal te Amsterdam. Hij wil Chinese masturbatieballetjes met een ingebouwde web-cam plaatsen in de vagina van een vrouw om zo 24 uur per dag een hedendaagse bijdrage te kunnen leveren aan de nieuwe economie in SHUNT. De vrouw kan hij zelf leveren, maar voor alle overige tools vraagt hij ondersteuning van SHUNT. In prachtig proletisch proza motiveerde deze SHUNT bezoeker zijn e-voorstel. Het maakte duidelijk waarom het er voor dit menselijk subject op dit moment financieel niet inzit een dergelijke onderneming zelf op te zetten. Vanwege de symboliek van deze casus, die iedereen zal moeten aanspreken met bijvoorbeeld een lopende subsidieaanvraag bij het Fonds voor de Kunst, volgt nu openbaar het antwoord. U zult dan tevens onbewust ervaren hoe snel SHUNT institutionaliseert. In weer een latere toekomst zullen dergelijke e-voorstellen trouwens onbeantwoord blijven, tenzij er zich een gratis e-secretaresse aandient bij Studio het Roefje.

Beste margman@netend.org

Uw plan is uniek en betekent een uitdaging, zowel in technologisch opzicht als in alle relevante lagen van de publieke content sfeer. SHUNT kan op haar vingers uittellen hoeveel extra bezoekers de uniek geplaatste webcam zal genereren en hoeveel van die mensen vervolgens in contact zullen treden met de polydiscipliniare kunstwerken in SHUNT. Toch moet SHUNT U teleurstellen. E-voorstellen dienen standaard op het SHUNT e-mail account te worden ingediend en behandeling kost f 600,- per uur. Nog aan het eind van de vorige eeuw lagen de omstandigheden anders. Ikzelf bijvooorbeeld werd in 1995 tussen de universitaire schoolbanken weggeplukt door cultuurdragers die geboren waren zonder verbeelding, en ik heb hen lessen moeten geven in het heraldische denken, dat overeenkomt met het Westerse scheppingsverhaal. Win win win. Vraagt U maar eens op het Arbeidsburo naar een omnipresente baan. Wanneer men U uitlacht haalt U de cursusfolder van Mediamatic uit de mouw van Uw jas, wanneer U die heeft. Hardop leest U voor wat de cursus U aanbiedt: Gedrag Ontwerpen op het Internet. Misschien dat de Sociale Dienst U verder kan helpen met Uw keizerlijke toekomst. Komt U daarna terug. U heeft het talent om te overleven, Meneer Margman, maar het zal zich allemaal in Uw eigen hoofd moeten afspelen, tenzij U de webcamera in de vagina van uw vrouw in een geschreven verhaal uitwerkt. Letters kosten nog steeds niets op het Internet. En publicatie is 100 % gegarandeerd.

Laat mij voorspellen dat U iemand bent voor wie eens een Ereboog te California zal worden opgericht, misschien wel uitgevoerd door het Architectonische Fonds van de Katholieke Kerk. Men zal een historische hymne prevelen die vertelt hoe U verdween in het Administratieve Gat van de Nieuwe Hollandse Oeconomische Gemeenschap, wellicht tussen een punt en hoofdletter binnen de leugenachtige letters van Chazia Mourali in het al even weerzinwekkende tijd schrift Het Volkskrant Magazine. "Wij hebben geen spiegelbeeld en geen gemeenschappelijke vijand nodig", kopt de column van Super Chazia in de eerste week van april in het jaar 2000. Het stukje levert een vals-sentimentele terugblik op, naar een inactief geworden netwerk uit het begin van de negentiger jaren; een creatieve club waar Chazia als uitzonderlijk Hollands "anti-parelkettingmeisje" haar culturele loopbaan mocht beginnen. Live Magazine heette dat idee en het was opgezet door studenten taalfilosofie met wereldse aspiraties, die kansloos dreigden te worden gemaakt tijdens het Twaalfjarige Regeer Akkoord van het Christen Democratisch Appel. Chazia en haar vrienden presenteerden hun (unaniem aan het Zelf en de wereld gespiegelde) materiaal - van spetterende diashows over de Irak Oorlog tot aan discussieruimtes over het Erotiseren van de Publieke Ruimte - gratis in het nadien gepolitiseerde culturele centrum De Balie in Amsterdam. De wegen tussen hen zijn gescheiden, maar wel constateert Chazia tijdens een reunie (als een echte parelkettingtrut) dat iedereen van Live Magazine goed terrecht is gekomen. De studenten taalfilosofie hebbben allemaal een (internationale) loopbaan weten op te bouwen in politiek, georganiseerde media en andere geeikte categorieen. Talent? Geboortejaar? Waarom scheidden wij eigenlijk, vraagt Chazia, door onze onderlinge individuele verschillen, ons werk, tijdgebrek? En waarom, voegt SHUNT er in een adem aan toe, waarom zijn wij zo succesvol geworden na Live Magazine? Speciaal voor U, Meneer Margman, haal ik het steekje uit Chazia's herinnering op.

Na het overlijden van Live Magazine zetten de Balie haar mediacratische koers professioneel voort in Press Now; een aktivistisch concept dat zich boog over onafhankelijke mediamakers in voormalig Joegoslavie, dit direkt nadat de oorlog daar uitbrak. Een nieuwe vorm van solidariteit, die achteraf bediscussieerd kan worden maar destijds politiek enorm aansloeg.
Biljoenen aan subsidies werden binnengehaald uit Brussel; maatpakken moesten worden aangeschaft om de Ministeries mee te krijgen; Chris Keuleman (voorheen de eigenaar van een winkel in poezie) werd directeur van de Balie; Willem Houwen verdween in het Europese en is nu Media Coordinator in Pristina, waar hij communisten moet bekeren tot het informatietijdperk, ten bate van de economie in Japan. "Ik geloof dat ik eindelijk heb gekregen waarnaar ik verlangde," mijmert Chazia gelukkig, "Zijn wie ik ben en toch ergens bijhoren. Ik neurie een deuntje."

(foto scan)

Ga maar naar mijn nieuwe SHUNT column, meneer Margman, in deze nieuwe SHUNT. Speciaal voor U ontwierp ik de to-taal. Eet maar het deconstructivistische taaltraject van de Onbekende Junk om de hoek. Ik ben U Meneer Margman. Zoals alleen zigeuners het kennen.

April 2000, Ingeborg Houwen.

Waarom niet

Ik zette net een paar boeken terug in de boekenkast, ze kwamen op hun kop te staan en ik dacht "waarom niet....."
Eigenlijk ben ik met mijn gedachten bij de copy voor een nieuw redactioneel voor SHUNT geschreven door 'collega SHUNT eigenaar' en vriend Ingeborg Houwen. Ik weet niet wat ik moet zeggen op een redactioneel die ik meteen uitlas en waardoor ik wederom terecht kwam in wisselende gevoelens, softy gedachten, mijn wel of niet bestaande illusies etc.
In korte tijdsherinnering hiervoor had ik een aantal collegiaal bedoelde clashes met Ingeborg, met voor mij zeer persoonlijke emotionele reacties.
Ieder op haar wijze brachten wij onze verschillen in denken aan elkaar naar voren. Ingeborg met haar schrijvende woorden en ik met emotionele 'pratende' woorden.

Deze nieuwe redactioneel doet bij mij de passieve deur dicht, ook al ben ik geen schrijver, het wordt nu tijd om ook te grijpen naar het geschreven woord.

Waarom niet.... in zijn dubbele betekenis en zonder te vervallen in mijn softy jargon.
én met het gemak dat ik reageer OP.... het kader is reeds afgebakend.
Ik vind dat het Redactioneel van Ingeborg (die wij willen gaan gebruiken om ook bij de papieren pers aandacht voor SHUNT op te roepen) te eenzijdig is gericht op het geweldig jongleren van tekstgebruik en fascinerende taal in relatie tot de inhoud, die mij tegen de borst stuit. Ik vind namelijk dat ook in het leven sommige standpunten niet moeten worden ingebracht nog positief nog negatief: bv Wanneer is Euthanasie wettelijk toegestaan. Ik vind het zonde van de energie en de tijd om je bezig te hpouden met zaken die m.i nooit in wettelijke contexten besproken moeten worden.
Zo ook het entré van Ingeborg, hoe goed gedaan dan ook , ik moet al door woorden heenbaggeren die ik niet eens in mijn begripskader wil opslaan. Daarna moet ik meemaken dat frustraties van de schrijfster via een ingenieus taalspel via mevrouw Chazia Mourali en die Volkskrant bijlage worden uitgespeeld, waarbij dan via een gekoppelde Bali opmerking ook de broer van Ingeborg een veeg uit de pan krijgt. Hierdoor zouden dan wezenlijke zaken in een column achtig licht moeten staan.
Niet dus.....
Het vreemde is dat ik vind dat Ingeborg allang een Column had moeten hebben in een van de papieren bladen. Ik bedel bv al bijna een jaar om haar columns uit Folia, omdat ik vind dat ze niet voldoende mensen hebben bereikt en dat SHUNT een goede plek is om ze wederom aandacht te geven.
Dat wel dus...
Tot slot mijn verwarring t.a.v de redactioneel in SHUNT In onze grondafspraken is bewust en onbewust het woordgedeelte aan Ingeborg toebedacht en het webontwerp en maakgedeelte aan ondergetekende en via onze inmiddels wekelijkse "SHUNT Under Construction" redactievergaderingen, brainstormen we samen over het (GE)ZICHT van SHUNT, wie erbij etc etc. voor nu en in de toekomst.

Ik vind het redactioneel van Ingeborg te ikkerig omdat ik niet zie wat het voor SHUNT in zijn geheel betekent. Geven deze woorden een positie- of standpuntbepaling voor de hele SHUNT ?
Nee dus.....
Dat roept wel de vraag op. Wat is SHUNT en wie zijn waarom betrokken? En nu valt deze laatste vraag wat mij betreft onder de catagorie niet teveel over nadenken en mogelijk oeverloos redeneren en praten; maar gewoon doorgaan via ons enigmatish denkprincipe met voor mij als slogan: SHUNT

Joke Menssink
April 2000

home - M@GAZIJN - colofon
(GE)ZICHT- email SHUNT

sponsor http://www.ruebarree.com