Mijn maand Mei in Macedoniè heeft zeker een nieuw lied opgeleverd, denk ik tevreden onder het verlaten van Schiphol Airport in een taxi richting Amsterdam. Zo het niet op mijn laptop staat dan wel in de partituur van grondstoffelijke inspiratiebronnen ongevraagd meegenomen uit onze OSCE villa in Skopje. Foto's, organogrammen, plattegronden, exotische vistitekaartjes en het topstuk: een intern rapport! Een eenvoudig getypt A'4tje waarop Column Leader Knut G. in zes punten de hooggewaardeerde mediamaker Robert S. schriftelijk verraadt aan Witness Driver H 6 Ernst H. van de Organisation For Security And Co-Operation in Europa. Tijdens "a time for discipline for everybody", op zaterdag 21 Maart 1999, toen het Kosovo Verification Team door de Servische Geheime Dienst uit Pristina naar Skopje werd gejaagd vanwege de NATO bombardementen, was Robert overgelopen naar een andere eenheid binnen de Missie. Dat betekende dat hij niet begreep wat het betekende om voor het Ministerie Van Defensie te werken. Of juist wel. "I confronted him with this disappearing and he said he could not hear me because I was shouting too loud". Knut G. heb ik in levende lijve nooit ontmoet, maar in een fictiewerk zou hij het uiterlijk mee kunnen krijgen van de fiere Edward Polluck, onderzoeker On Her Majesty's Service, die ik mocht ontmoeten tijdens een rustig moment aan de registratietafel in het doorvoerkamp Stenkovac, toen de vluchtelingen achter het prikkeldraad moesten blijven, de koffie pauze van de internationals zeg maar: dikke dos frisgewassen rossige haren, zorgvuldig ingesmeerde sproetenneus, dagelijks getrainde upperbody in zuurstokkleurige katoenen blouse weggestopt in hoog aangesloten britse spijkerbroek. Een komische militaire dialoog, dat deed de inhoud van het rapport voorlopig met mijn verbeelding. En binnen die vrolijke hersencellen speelde natuurlijk ook de vraag wat Captain Tennant van dit alles zou vinden. Aubone Tennant, broer van Michael Tennant van de Pet Shop Boys, verliefd op Miss Kosovo en Secret Agent On Her Majesty's Service met een License to Kill tot Augustus wanneer de oorlog overgaat in een landoorlog, zoals men in alle kringen vermoed. At hij zijn cornflakes nog steeds tussen de edelvluchtelingen of was hij inmiddels overgekast naar de boys in de NATO kazerne omdat hij de locals voor wie het allemaal gedaan werd op een afstand wilde houden? Soapy kwesties, voortgespuwd door de ware werkelijkheid.
Amsterdam zit nog steeds in een post-koninginnedag fase. Dat komt omdat de Gemeentelijke Stadsreiniging staakt, de taxi-chauffeur heeft er tijdens de rit al uitvoerig over verteld. Het is donderdag 27 Mei 1 uur `s middags en in de Vondelstraat stapelt het huisvuil zich metershoog op, keurig georganiseerd rond maisgele gemeenteborden met aanwijzende teksten. Hier Huisvuil Plaatsen. Het maakt de overgang naar het kraakpand waar ik woon gemakkelijker: dansende stofwolken in het trappenhuis, de keuken een papieropslag en een maand lang vuilniszakken voor zes personen op het terras, ondanks het mooie lenteweer. Maar de kat leeft nog en op mijn buro ligt een envelopje met huurgeld van de onderhuurster. Dat wordt het huishoudgeld voor de komende weken, ik loop tenslotte nog maar een maand achter. Op het antwoordappraat bovendien staat, vóór het incasso-buro van de tandarts, een zeer positief bericht. De afzender is mijn vriend de theaterregisseur, door wie ik eerst cultureel zwanger raakte van een betaalde toneelschrijfopdracht en toen na acht weken research gedwongen werd abortus te plegen in verband met een bestuurskwestie in de geldlagen.

Ingeborg, hier Casper. Ondanks het terugtrekken van de Rotary Club : schrijf door! Ik geloof erin, je zit op het juiste spoor. We gaan het volgend jaar opnieuw proberen bij het Fonds Voor De Podium Kunst! Ik geef je duizend gulden extra voor een paar mooie dialogen.

Dit betekent het defintieve goede einde van mijn Kosovo Oorlog. Ik kon de tandarts en de huur betalen en mijn geest door laten blijven malen in de meest brede en productieve zin des woords. Ik ging een Early Euro Tragedy schrijven over het militaire leven van Jacoba van Beieren plus een levendig meisjesartikel over de Geile Jonge Vlotte International en een cultureel uitwisselingsproject organiseren voor arme kunstenaars in Skopje. Het was een kwestie van uitstippelen en aanboren. Het was een groot zelfvertrouwen achter een pragmatisch pantser. Free-lance schrijven was ze allemaal op een rijtje houden, je eigen executing general manager zijn. Ik bel mijn vrienden en maak een afspraak op de volgende weinig bepalende plaats in dit verhaal.

Behalve euforie kan jet-lag ook vaderlandsliefde opwekken? Bij de ingang van het filmmuseum voor het Vondelpark ligt Gods Hof van Eden. Het Vondelpark is een plaatje! Het is festivaldruk in het park maar nergens zwerft vuil over de paden, integendeel; aktiegroep Redt De Overtoom heeft kunst aan de bomen geplaatst: instalaties van papier, punaises en geschreven tekst. Trees have eyes, staat er op elke boom. Mocht het waar zijn dan levert 't Blauwe Theehuis haar bomen een permanente Grolsch commercial waar zij zelf met de jonge verse groene blaadjes deel van uitmaken. Subculturele eenheden nemen hun skeelers mee naar het terras. Aan de lucht geen wolkje, een onbewolkte lucht met Hollands Mei Licht tussen twaalf en vier. Alles wat kon komen is gekomen. Wat een diversiteit. Voetballende buroboys, bejaarde snelwandelaars, gitaarspelers in `t gras. Het was zomers in de meest schooljeugd achtige zins des woords om weer in Amsterdam te zijn, zoals het dus op een bepaalde manier niet zomers moet zijn geweest in Skopje? Amsterdam was frisser en onschuldiger? Bedrijviger? Betriebharter? `t Blauwe Theehuis ontvangt ons met extra personeel, meerdere over de ruimte verspreide consumptieverkooppunten en afzonderlijke muziekinstalaties met bijbehorende dj's. Superdooopy wauw, zou de Wiet van mijn berekeningen zeggen. Wiet! Zijn gelijkmatige hoge bloedruk! Wiet wordt Jan van Brabant, de tweede man van Jacoba van Beieren. En onder dat besluit ga ik zitten op het drukke boventerras en open op mijn laptop STANKO (Standplaats Skopje)

klik

Schiphol 11 Mei. Bij de incheck balie worden reizigers naar Skopje teruggestuurd naar een balie van Macedonian Airways, waar zestig gulden belasting zal worden geheven over het vliegticket. Er is extra geld nodig om direct door te kunnen vliegen naar Skopje, legt de medewerker van de reisorganisatie uit. De enige reiziger die protesteert is een gelijkmatig roodaangelopen man van middelbare leeftijd, gekleed in robuuste vrijetijdskleding; diverse electronische apparaten hangen aan zijn broekriem en een identiteitskaart om zijn hals. Het is geen pretje om drie uur in Rome vast te zitten geeft hij toe ("het vliegtuig gaat stinken naar kippen en konijnen"), maar hij heeft ook iets algemeens te melden, namelijk dat hij deze maand al vijf keer naar Skopje is gevlogen en "dit" nog niet eerder heeft meegmaakt. So what do you want, vraagt de tollenaar, a goddamn Dutch discussion?

Bij de passagierstunnel de eerste levende journaalbeelden. Een menigte met kleine kromme gehoofddoekte vrouwen, die beschermzucht oproepen in haar esthetische tegenpolen; de grote blonde welvarende zusters: een grondstewardess en mijzelf. Een blonde blauwe opgebonden sexbom komt aangeschuiveld met een vluchtelingenmevrouwtje om deze persoonlijk over te dragen aan de douane. Ik schiet op het omaatje af en bied aan om haar tas te dragen.
May I help you please?
Sure sure help me help me.
Deze vrouw woont al vijf maanden in Amerika en spreekt een beetje Engels. Ze heeft vier zoons en een dochter, vertelt ze met een gelaatsuitdrukking die trots uitstraalt. Ze lijkt op Moeder Theresa. We zijn samen een klein vliegtuig ingewandeld. Ervan uitgaand dat zij mij vriendelijk de juiste weg zal gaan wijzen, toon ik onze plaatsbewijzen aan een stewardess die met een nonchalant handgebaar aanduidt dat wij overal kunnen gaan zitten waar wij willen, en dus trek ik mijn Theresaatje direct van het gangpad in de veiligheidsriemen. En ja hoor. Blijkt dat de regel van de vrije zitplaatsen niet bestaat: Theresa en ik worden uit elkaar gerukt. Tegen alle vliegvoorschriften in arriveert op het allerlaatste moment mét haar hoofdbagage een geblondeerde slavische vrouw van middelbare leeftijd. Een enorme koffer die niet in het bagagenet past zodat het vliegtuig niet kan opstijgen! Deze vrouw heeft een verhaal dat ik niet kan verstaan, maar het verleidt de sjacharijnige stewardess tot constructieve dienstverlening. Vrouw en koffer worden naast mij gezet, precies achter het symbolische gordijntje tussen business en economy class met wat extra ruimte. Voila, zou Filips de Goede zeggen. De vrouw en ik komen via het slechte ontbijt in een goed gesprek. Te beginnen bij het gezamenlijke begin: de extra belastingpremie. Wat het geld betreft kon Tomka Macedonian Airways heel goed begrijpen; er bestond een enorme overbelasting in het vliegverkeer sinds ... wat ze maar zou noemen....de Toestand, maar kijk, zij was net tijdens die ene vrije minuut die ze in de binnenstad van Amsterdam door had gebracht beroofd van al haar geld, dus ze had geen zestig gulden kunnen betalen. Voor het Centraal Station gestaan zeker, knik ik begrijpend. Wat had ze gedaan in het buitenland? Ze was een maand lang internationale vrouwencongressen afgereisd: in de Verenigde Staten, Duitsland en Nederland. Negen jaar geleden richtte ze de Union of Women Organization Of The Republic of Macedonie op naar aanleiding van de vrouwenverkrachtingen in de Bosniè Oorlog. Inmiddels zette ze ook projecten op voor de Macedonische jeugd, die te maken had met inertie. Ik vraag haar of al deze sociaal-bestuurlijke taken de zogenaamde positieve kant van oorlog betekenen. Die theorie bestond immers, goedgekeurd door economen en historici: oorlog is goed voor de mens. Daarom doen we het. De vrouw schudt haar hoofd over deze stelling.
`Tweehonderdduizend Kosovaren, ' mijmert zij hard op, `op een bevolking van 1 miljoen mensen in een land kleiner als Nederland. Hoe zou elk willekeurig ander land reageren op twintig procent extra bevolking?' `Bestaat er kritiek op de Macedonische overheid?' vraag ik, geheel ongeïnformeerd over het onderwerp. De Macedonische kwestie was wel het laatste waar ik over na had gedacht. Tomka verdedigt haar minister president die net als Freek en Ilse huilend voor de televisie was verschenen.
`Het is de schuld van de Albanezen. Macedonische Albanezen hebben recht op eigen onderwijs, een eigen taal, maar nooit voelen ze zich erkend, bovendien potten ze hun geld op, kopen ze alleen land en huizen om grond te bezitten en nemen ze veel te veel kinderen. Acht gemiddeld!'
Oeps.
`Is er veel woede in Macedonie?' vraag ik.
`Ja,' antwoordt zij.
Terwijl het vliegtuig neerdaalt langs poederzandkleurige bergtoppen (sneeuw!) neemt het lege, bergachtige lanschap vorm aan met levende soldatenjongens op tanks. De jongens doen niks dan hormonaal in balans blijven, dat zie je zo: basketballetje oefenen en, heus waar, het wrijven van geweren. Macedonian Airways speelt "Ebony en Ivory", een muzikale versie die door iedereen aan boord wordt meegezongen, terwijl het vliegtuig afremt. Live together in perfect harmony, side by side in a pyama... Na het landen kan alleen Tomka met haar koffer regelrecht in de armen van haar man vallen, de rest van ons krijgt te maken met een niet functionerende lopende band bij het bagagedepot.

Drie kwartier later, tegen het middaguur. Buiten voor het vliegveld een menigte mensen in opgewonden staat: taxi chauffeurs. Een stevige mediterane stadscowboy met een prachtige dure zonnebril draagt het beloofde bordje met mijn naam. Van een Amerikaan uit de Missie, een kale bolle bejaarde die zijn vrouw ophaalt en vraagt of zij en ik deze week niet gezellig kunnen gaan winkelen, krijg ik een voorgedraaid kanariegeel mobiel telefoontje tegen mijn oor en mond geduwd. Tom bellen in het Contigency Center, luidt de opdracht. Voor mijn vertrek had Willem mij een aantal instructies gegeven, waaronder deze: ik zou van het vliegveld worden opgehaald door een duty driver en getransporeerd worden naar het Contingency Center te Skopje. Gadver, was mijn primaire reactie geweest, Contigency Center? Daar waar de niet noodzakelijke waarheden zich verzamelen? Je moet het bekijken als Lawrence Durrell, had mijn broer geantwoord, wellicht omdat Lawrence Durrell mijn favoriete auteur is en diplomaat en spion is geweest.
`Welkom Ingeborg, geweldig goed dat je veilig bent aangekomen!'
`Dankuwel!'
`Ik heb geweldig fijn nieuws: Willem heeft vrijaf gekregen van het kamp en zit te wachten op een terras in de binnenstad.'
`Geweldig Tom', lach ik, `dan hoef ik dus niet tot zes uur in de tuin te wachten, zoals de vorige opdracht luidde.'
De zonnebrilschoonheid blijkt tevens de duty driver te zijn, maar mijn gesprekspartner in de feloranje OSCE jeep wordt de mondige man van Schiphol. "Wiet" is zijn naam. Het kan een bestaande naam zijn maar het klinkt als een kraakpandcode. Wiet is een jongen van 54 die al twee maanden dagelijks werkzaam is als humanitarian in een klein kamp met permanente status aan de Albanese grens binnen het registration process van single arrivals , in een UNHCR tent met het RC5 team van de OSCE. Een collega dus van mijn broer. Ik denk dat Wiet alles wat hij weet in een klap naar buiten gooit, wellicht omdat ik beweerd heb journalist te zijn voor de Elle. Voor Wiet ben ik de Flair Journaliste. Op de snelweg luister ik naar zijn masterclass over het humanitiare veldwerk, maar mijn hersens gaan over in een puur toeristische toestand wanneer Skopje zich aan ons presenteert. Een deel van mij leeft in de Late Middeleeuwen, dat is de waarheid. Ik ben in het gebied van keizer Sigismund en herken een bekend kunsthistorisch object over een ijsklare kolkende rivier: de beroemde driebogenbrug uit 13zoveel, gebouwd in opdracht van de Eerste Echte Europese Leider: Alexander de Grote! Een Macedonier! In mijn hoofd ontstaan parameters voor Filips de Goede, terwijl mijn ogen turkse torentietjes waarnemen van moskeeèn die uitsteken boven betonnen byzantijnse kerken en grauwe Bauhaus gebouwen. Voor de rest een lekkere vieze drukke metropool met, zo op het eerste gezicht, een hele pluriforme samenleving. Skopje, je t'aime, zucht ik.

Een bleke man met een bolhoed en wandelstok is naast mij komen zitten aan het tafeltje.
`Hi.'
`Hi.'
Hij knikt naar mijn laptop naast restanten feta en Tropicana juice.
`Are you working?'
`Yes.'
`What are you working on?'
`I came back today from Macedonia.'
Met professionele zorgen sluit ik dokument STANKO en staar wat over het terras van `t Blauwe Theehuis, beelden die oplossen in Cheesy Tune muziek, het grote kosmopolitische recyclen in klankgeschiedenis. Rechts; drie tatoeagegasten in gesprek over de sensatie van het openleggen van de huid, het moment dat de naalden penetreren. Hierachter een moderne moeder die drie meisjes van rond de twaalf fotografeert. Kom jongens, zegt de moeder, een beetje vrolijker kijken, hoor. Ik moet denken aan "mijn" tienermeisjes uit Boiana, het grootste refugeecamp. Via een fototoestel probeerde ik met ze in contact te komen. "Maar wie ben jij eigenlijk?" vroeg de boze kortgeknipte met het zwaar vervuilde H & M mutsje, die iets weg had van Björk en daarom naar Ijsland wilde vluchten. En ik antwoordde naar waarheid om het ijs tussen ons te breken door ostentatief een keer kort met mijn kin te wijzen naar de jongste logistieke medewerker uit de Missie, een lekkere latin loverboy, die juist met wapperende lange gouden manen in een oranje OSCE jeep stapte om weg te scheuren over het stoffige kampterrein, wellicht weer om een burec te scoren. Dat werkte. Een humanitaire hoer. Aha. Ineens was het alsof we op Camping 2000 stonden. We gingen fotomodelletje spelen in het concentratiekamp. Future Supermodels, riep ik luidop tegen iedereen en niemand in het byzonder. Die hoeren kunnen over een tijdje het kampbordeel in, suggereerde een albanese translator aan de registratietafel fijntjes. Ai ai. De foto's ga ik straks aan mijn vrienden tonen. De man met de hoed schuift mij zakdoekjes toe. En inderdaad, ik huil.
`I've been a writer. And a publisher. But now I do the things that I did naturally when I was a little boy. Painting. I have become an artist.'
`Writing is an art also.'
Hij knikt.
`But the Balkans are too boring for the audience,' zegt de uitgever, `They've been making trouble now for a thousand year.'
`Six hundred,' zeg ik mechanisch, `And the Germans started it, always.'
De kunstenaar lacht.
`O come on. We don't even remember Monica Levinsky. Do we?'
`Most certainly. Sucking somebody's family jewels means lovemaking in a very traditional way.'
`We call it sex.'
`And sex is over.'
Een serverende seizoensarbeidster loopt rond met die tekst (sex is dead) op haar t-shirt.
`The woman I will have to reanimate had to give up her position as a european leader because she was a woman. Do you know Jacoba van Beieren?'
Mijn vriend schudt zijn hoofd. We voederen de vogeltjes. Musjes, met hun fragiele karkasjes en losse holle hoofdjes ontworpen om op te stijgen.
`Any blood in the story?' vraagt de man.
`Just my own,' zeg ik, kijkend naar de split in mijn rok. Ik danste door het Contingency Center, die vreemde vierkante toren vol onschuldige bedrijfjes aan de voet bewaakt door geuniformeerde jonge edelvluchtelingen, toen op de toiletten bleek wat ook nog de oorzaak kon zijn van alle emotie. Als ik een autobiografisch verhaal ga schrijven zal Mieke Bal ervan smullen, denk ik zorgelijk. Ervaringen tijdens twee bloedingen door Ingeborg Houwen. Mijn leven was te feministisch voor een goed oorlogsverhaal. En voordat Column Leader Knut fictief verwerkt was, was de wereld waarschijnlijk al weer in een andere fase en ik dood gegaan van armoede. Geen aansluiting op het nieuwe tijdperk. Het financièle probleem kwam weer lichtjes opzetten. De man buigt zijn gezicht dichterbij. De huid op zijn gezicht was heel dun, heel oud en roze gevlekt; zijn wimpers schaars en wit, zijn ogen rood en waterig, met blauwe pupillen.
`Is writing your duty, your profession or is it a passion?'
`All three of them, sir.'
`Than what is the problem?'
Hij lichtte zijn hoed op en verdween.

klik

(wordt niet vervolgd)

`I just visited my brother, you see. And that aspect can only be interesting if his person is fully introduced. I know I could do that, and he would be most interesting, but the thing is, I want to keep his autobiographical level as low as possible. I dont even know if I should write the article.Allthough for the play offcourse the whole family issue is really important. The powernetwork shared one bloodtype in the Middle Ages. They all grew up together. The brain a nest of wormy thoughts, if not well raised. I am sure Captain Tennant would have liked that line. Captain Tennant and his horrible book about a captain. He was reading himself in his role, allthough he pretended to hate the army. Everyday he talked about how he wanted to return to the university. An international business school. I saw the applicationform in his boy room, the room that belonged to the son of our macedonian host. But his was the Robbie Williams Cd.'
`So, it's going to be a story about Captain Tennant.'
`O no,' zuchtte ik, `We didn't even go sunbathing on an armytruck. He liked to do that. After he visisted the coctail party's in the various embassy's.'

In 1993 richtte hij met Chris Keulemans Press Now op, een stichting die zich ten doel stelde om de "onafhankelijke media" in de Balkanlanden te steunen. Een dynamisch initiatief: Chris en Willem schaften zich blauwe maatpakken aan om de vleespotten van onze overheid aan te spreken ter ondersteuning van de georganiseerde vrijdenkers in de (euro)slavische landen; tegelijkertijd werd hier het culturele centrum in Amsterdam, waar Press Now kantoor hield, gebruikt door gevluchte (euro)slavische intelektuelen, naast werkplek en informatiepunt ook om administratieve vraagstukken op te lossen, zoals nu eenmaal hoort bij een (permanente) internationale verplaatsing.

Huilende jonge mensen in het Balie café die niet in het vluchtelingenkamp wilden maar om advocaten riepen, mensen vaak net zo oud als ik toen, midden twintig.

Mijn broer is ondereel van de grote geschiedenis en ik heb hem zien duiken, zweven, zwemmen en ten ondergaan. Maar nu drijf hij, de lieverd, mijn grote broer, heel verstandig in de buurt van de Grijze Brigade.

Op de bres voor de virje meningsuiting dus, altijd gepaard gaande met zakelijke adjectieven: professionaliteit!

Binnen de Grijze Brigade geen borstels maar heel veel diversiteit, Tom draagt een Bonneterie shirt, Wiet dus de openlijke safarielook en Willem gaat voor trendy en zakelijk, de schat! De stammen van vele soorten denken beheersen we, hij iets meer als ik, daarom zeg ik nooit zoveel

politieke crescendo:

die dag werd het krantennieuws van de volgende dag besproken

En wist ik al dat het Humanitaire Netwerk werd ingenomen door allerlei politieke langpoten, mensen met de romantische ondertitel van liaison officer, een ondertitel die niet altijd op het PR kaartje vermeld staat, een ondertitel dus die parralel liep aan het geheim agentschap, hetgeen suggereert dat zij die veel weten zorgvuldig met hun kennis om moeten gaan?

De grijze borstel brigade?
Rode "Tom Wolf" parasollen op een eens groene nepgrasmat , wit plastic meubilair en luid "Learn to Say Goodby" van Madonna, de ambient long track. We worden bediend door girlpower personeel; oberinnen op hoke hakken in glanspanty's, korte rokjes, gekleurde haren, bijpassende nagellak, buiktruitjes en een tegelijk geladen en lege gezichtsuitdrukking die ik zal noemen: Slavic Spice. Tom, Wiet en Willem (bruinverbrand met een stropdas en rode glansspiegelbril) bespreken de toestand.

Kunst is vergelijken. Om over oorlog en vrede te kunnen schrijven heb je de ervaring nodig. Ik was al een bezig een toneelstuk over haar te schrijven
zonder iets te weten van onze nationale geschiedenis, dus researchte ik me kapot, toewerkend naar, zoals dat gaat, de story, de plot, de personages, de tijd-ruimte constructie, kortom de narrativiteit van het toneelstuk. Het was veel werk maar ik had er zin in, de speelplek was gegarandeerd
NATO was de weinig subtiele vredestichter en ik de bevolking van Belgrado die al tien jaar economisch geboycot was. Verder ging mijn ervaring niet.
daarnaast werkte ik vijf dagen in de week omdat de producent een typisch takkerige middelvrouw was en de regisseur een goede vriend. De realiteit was wat het artistieke overleg betrof de deadline, de bijl die kan vallen wanneer jij je erbij neerlegt. Een deel van mijn hersenen vermaalde de historische input, een ander gedeelte van mijn hoofd checte de competative genres (Black Adder was een metatalige Shakespear op film, met kritische grappige aandacht voor het ideengoed over de Middeleeuwen.)

In de maand April van het jaar 1999 onderzoek ik de late middeleeuwen om tot een idee te komen over Jacoba van Beieren, een adelijke rebellenleider uit 1401; begint de NATO tegen Milocevic een luchtoorlog en keert als gevolg van dit laatste mijn broer terug naar Amsterdam, regelrecht teruggestuurd van de Missie uit de hoofdstad van Kosovo, Pristina, waar hij had gewerkt als verificator van de OVSE (de Organsiatie van Veiligheid en Samenwerking in Europa). Op de bank in het huis van vrienden, omdat zijn huis was onderverhuurd, zetten wij onze gebruikelijke

. Mijn politiek bewustzijn was enorm verhoogd door de research die k verrichtte en dankzij onze snelle levensstijl kon ik vrijelijk postmodern analogièn spuien:

Ze hebben de Verenigde Naties gepasseerd, de bejaarden hamsteren weer, de Derde Wereld Oorlog breekt uit, krijste ik `s avonds op zijn welkomstfeestje.

desondanks de Rotary Club zich terug uit het toneelproject, waarna Rijkswaterstaat afhaakte, de producent van concept veranderde en mijn taak werd afgeblazen. Het had niets met mij te maken. Ik kende het gevoel van de lege vooruitzichten, mijn bestaan zit vol met culturele abortussen, maar duizenden guldens bleven dus weg van mijn rekening en ditmaal kon ik niet de kracht opbrengen om terug te keren naar het oude vertrouwde uitzendbaantje.

(vervolg Vondelpark.)
Cheesy Tune, dat heb ik gemist! Meteen naar de vrienden: het vervolg, het resultaat: mijn werk. De beurs, de etalage, het project. Paul en Martin als de kunstmafia? Aankondiging verliefdheid. Thema: )
Voorlopig was ik vrij. In The Text. Nadat ik mijn vrienden gebeld had, loop ik naar de plek waar wij elkaar later zouden ontmoeten.
De europese overheid had er al een naam voor: culturele uitwisseling; een expressieve ontmoeting tussen niet geïnstitutionaliseerde creatieven uit verschillende landen. Microsoft stopt registratiechips in de refugees, laat ons kunst maken tijdens het inmarcheren van de grond- of vredestroepen; kunst maken tegen een levende historische achtergrond, die wij manipuleren middels de wereldmedia. Een Skopje Special1999 in de Beneton Review. Het waren allemaal verhalen van de toekomst die ik een voor een ging uitvoeren.

LABYRINTH

home - M@GAZIJN - colofon
(GE)ZICHT- email SHUNT

sponsor http://www.ruebarree.com