Columns Ingeborg

COLUMN Nummer 4

shunt column 4 maart 2000 fase 1

Een geschreven kolumn op een Web-page in je eigen Internet initiatief : een kunst labyrint voor vrouwen. Je zou er alle interpuncties uit luiheid voor achterwege laten want wie leest zoiets. En dat is geen gemakzucht of een negatieve instelling maar een heel ruimtelijke voorstelling. Je ziet deze lettertjes je leest deze zinnen en je denkt of erger je komt nooit bij deze lettertje terecht. wolkjes of andere dingetjes Ik denk er daarom over om een SHUNT restyling voor te stellen. Een wat ruimtelijker gebruik van het Internet domein. Het magische tapijt blijft het kader, maar waarom zouden de Gezichten er bij binnenkomst van de site niet bovenop zitten?! En dat je dan kan klikken op wolkjes of andere dingetjes in de lucht voor je voorkeur van soort vrouwenkunst. Zo merk je dan als nieuwsgierige surfer bij welk gezichtje wat soort werk hoort. Zoiets. Ik bedenk het terwijl ik schrijf. Onschuldige dwarsverbindinkjes; shuntjes dus. Het zal de frisse boslucht zijn die de vingers doet typen als ijverige volgeladen machines. Want ik dacht eerst vanochtend dat ik nooit meer wilde opstaan en toen dat ik weer binnen moest blijven om te (kots kots) schrijven. Maar na het ontbijt in het Vondelpark met romige koffie verkeerd en zoete muffins in een zoet zonnetje en twee lieve vrienden die de dag beginnen met de vraag: "Hee Ingeborg, wouldn't you like to start up a new club in Amsterdam? Cause I sort of miss nice places to go out." volgde de late lunch op de geitenboerderij en na de boswandeling de maaltijd in het restaurant die ik mezelf juist vanwege mijn deplorabele (waarin het woord traan zit verwerkt) economische toestand toestond. Martin Butler, mijn tafelgenoot, heeft deze week premiere in het Spui Theater in Den Haag met een choreografie bij de Krisztina de Chatel Groep in De Chatels werkplaats voor jonge veelbelovende choreografen. Een geweldig stuk, de doorloop was een feest. Ik zag het eergisteren in het Gasthuis: een gotische glamrock opera ontwikkelt zich via een vleugje boeddhisme naar een orgastisch slagveld. Tijdens de Indiaase curie vanavond bespraken we manieren om de dansers te laten ademen. Zoals de meeste getrainde balletdansers ademen Martins dansers niet genoeg en ontkennen ze hun gewicht waardoor ze alleen maar uitvoeren en niet zijn. Maar goed. Het was niet de bedoeling om over Martin te schrijven, waar we onze tatoos willen en waarom, zoals we vanavond besproken, nadat ene Jack was beschreven met een merkwaardige rood-blauwe tatoo in het dal van zijn sleutelbeen; Jack die ik maar eens moest ontmoeten. O ja? zei ik gretig. En waarom niet. Alles alles wil ik aanpakken om de manische depressie te verdrijven. Alles en zeker een blauw rood 34-jarig mooi maar complex getatoe'erd levend jongenslichaam. Nu is het jammer dat ik niet even snel een beeld kan toevoegen. Dat ik niet de tools heb om mijn gedachten in beeld uit te drukken. Dan waarschijnlijk zou ik...zou ik....... NU een beeld kunnen geven van het Huilende Herderinnetje. Als Joke dit leest zegt ze: maar ik heb toch een scanner en Photoshop. Het enige wat we moeten organiseren is een studio, een vormgever en een fotograaf. Tja. Dus is het een slecht voorstel. De restyling. Want het valt op een verkeerd tijdstip. Dus stel ik het ook niet voor. Of wel. Wat voor zin heeft het om na te denken over de restyling als....als....noem maar op: er geen geld is, geen animo, geen ???
e-mail aan David Lynch De hele week wilde ik daarom mijn email aan David Lynch publiceren als kolumn. Het ontstond organisch. Ik was - niet schrikken - helemaal alleen tijdens de kerstdagen en vierde dit met een geeltje Mary Jane, kaarslicht, stapels tijdschriften, de welbekende filmpoes Kroepoekje en diverse video's waaronder Pretty as a Picture: een video documentaire over David Lynch. Het viel me op dat hij een zeer gemaskerd mens leek, en dat kwam alleen omdat hij geen steekjes liet vallen. (lelijk zin) Ik begon een soort dialoog aan hem die natuurlijk uitgroeide tot een professionele noodzaak. David Lynch moet Holiday On War verfilmen. De verspringende narratie, het verspringende oog, de heftige categorisaties, de super significante omgeving en de wanstaltige actieboog. Ik wilde in mijn email mijn Europese lezing geven van zijn films en hem warm maken voor het vreemde fenomeen van jonge humanitaire war internationals in het jaar 1999.

To Mister David Lynch Dear Sir Forgive the impulse of this letter it's drowned by agitation and schedules which to some extent need an explanation if you are to know the meaning of this letter in a professional way In Amsterdam art circles we have this code of what is considered American Pragmatism. to be revealed by a small history suddenly but wrappidly excused by the subtext The tone of writing is knew and provoked by many themes not to be subjected but all provoked by your work and a documentary film titled Pretty as a Picture I consider this documentary not the key to knowledge and so Pretty as a Picture is not here to unmask you as an artist, yet you did present yourself behind some serious language and so after seeing this film with very great pleasure I did wonder in this perhaps global semiotic way Can form be texture? I mean the form itself. So what happened was that my mind came into contact with you. I knew this is a - what the lovely blond Greek cabalistic Sexaphone Boy Actor would think of as a - Bjzuurrkkkkk!!! kind of idea because never being proofed and so the code is not to talk or write it down. I hope I can get the this letter in sentences, just as my mind dictated it presuming you are the one who can make a movie with me about the Internationals. It's my first idea in the year 2000 and so that means at least it's fresh it's growing very quickly yet the translation in words as usual is difficult

COLUMN Nummer 2

COLUMN 2 is bij de auteur Ingeborg blijven steken in de internetlucht in Kosovo maar wordt verwacht voor 7 November, geeft nog even tijd om EEN (uit) te lezen (red)

3 november Column 2 is er zie hieronder. Column 1 zit daaronder

SHUNT column 2 november 1999 by Ingeborg Houwen

The shunt of a selfish saint

read her like a poem
in front of the mirror
with a bottle of vodka
next to your bed
then realize you are performing
international price winning live art
and call the BBC world service
to say you tuned out and dropped in

Contemporary French and German writers, Lebanese scriptwriters, all writers in the world actually except the Dutch writer, can create fiction that enters both the authors interior theatre and develop the logic of the world (like happens in my true postmodern novel LIJK), then publish it, sell it, have it translated in different languages and start enjoying the fruit of the work: entering a talk show with Bret Easton Ellis. My alphabetical artwork seems to go wrong in a quantum mechanical way so well understood by the most dominant human species in the world (American people): it never places itself in the right time and the right place. And although announced on the SHUNT interface, to really start addressing an English speaking audience is also quite out of place: this text will, like a friendly shooting star, pass by the meaning of a true SHUNT: using the alphabet, the paint, the camera, the whatever material you prefer as an artist, as a tool to go wrong; not to communicate ideas, form or composition; not to inform, to describe, to approve. SHUNT is there to collect private languages; a non-confirming reservoir of cut off human atoms. The marginal spirit in me however seems not to flourish in English, due to a global syndrome caused by television broadcasting and not to be further explained. A SHUNT should never be an essay.

(2)
I met him in Tony's Spaggeteria on the first day I arrived in capital of post-war Kosovo: Pristina. Only the sound of the word is as lovely as the local dance costume; the cities itself is damaged, dirty and doomed both buildings and people. Tony's Spaggeteria ofcource is there to please the international community, and only because they are eating their favorite student dish there, people like Blerim hang around, flirting with the high guys in costume, hoping to get a job in the UN or one of the other sixhundred peace organizations around. You are still reading my SHUNT column and not the beginning of bad literature, so many shifts in time and spacey details will be skipped, although I do want to continue telling about Blerim and the symbolical adventure we had that night. This well English speaking young fellow introduced himself as a trained actor in the Albanian Art Academy, organized for ten years in shelters and basements because of the existence of a more dominant group in town. The Serbs, as they call them. I was eating spaghetti with a Dutch journalist professionally trained in the seventy's under the best conditions: in a public broadcastingfield that was to be explored, exposed and institutionalized by him and his colleagues self. The gray old beard man visited Pristina to start up a training course for Albanian journalists, all this initiated by Press Now; an Amsterdam based organization, once initiated to support Free Independent Press in the Balkans. Blerim told about a documentary he made for the Organization For Security and Co-Operation in Europe, during their Verification Mission in Kosovo. The famous Dutch journalist after some more wine gave in and kindly showed interest in the boy his product. Electricity was running that night, both a miracle and a good token, so we went to Blerims house to watch his documentary. When we arrived, a Wald Disney cartoon filled the television screen but the one we were longing for soon replaced this video: Blerims documentary. We saw a rather stable camera shooting refugees on cow cars, NATO airplanes in glittering sunlight, imprisoned Serb soldiers, the Head of Mission William Walker visiting a very poor child hospital and many dead people, killed in the most horrible way: a mass grave. Blerim told us he had worked one week to edit the 20 minutes of film and indeed all the possible effects of the avid editing program (costing millions of Deutsche Marks financed by the Mission, and later destroyed by the mentioned enemy) were used: slow motion, cross overs, pagings, bangings and the possibility of non diegetic sound: Joe Cockers Have a little Faith under the massgrave, to put it clearly. The journalist was smoking his pipe and said nothing once the film was over. Blerim chatted a bit: told us that because of this film his name had been third on the black list of the mentioned enemy; that his wife had given birth in the basement when hiding there during the bombings; how his mum had died during that period by the Serbian Secret Service (one of the neighbours had poisoned her Turkish slippers with nerve gas whilst she picked some grass to feed the baby with); how he had learned speaking English and film editing by watching MTV etc. So, I asked the journalist, what did you fucking find of this piece of true investigating journalism!? The man nodded his head slowly and spoke the expected words. He told Blerim exactly what was wrong with the filmproduct according to the standards of Dutch public television, then invited him for his training program.

PS Electricity runs out, battery of my computer as well. Make up your conclusion, dear reader, and ask yourself whether cultural selection is worth hating each other in a global economical context.

back to Face (GE)ZICHT Ingeborg

COLUMN Nummer 1

SHUNT Column 1september 1999 Ingeborg (835 woorden, ter informatie, inleiding en opinie)

Toon je (ge)Zicht in SHUNT!

back to Face (GE)ZICHT Ingeborg

home - M@GAZIJN - colofon (GE)ZICHT- email SHUNT sponsor http://www.ruebarree.com